Review: De ooggetuige - Simone van der Vlugt

Vandaag heb ik voor jullie iets anders dan normaal. Ik wil voor jullie een review schrijven over een boek. Het boek van Simone van der Vlugt, namelijk De ooggetuige.

Ik heb het boek in één keer uitgelezen, het was een pocket uitgave, maar dan nog. Ik bleef geboeid in het boek en kon het niet wegleggen. In de video’s die ik op mijn Youtube-kanaal opneem, de All you need to read-video’s,  heb ik al aangegeven dat ik Simone van der Vlugt een super schrijfster vind. De manier waarop zij haar boeken schrijft, daar ben ik zeker van onder de indruk. Het blijft boeiend en spannend tot het eind.

Maar wat ik zo speciaal vind aan De ooggetuige is niet alleen de manier van schrijven, die overeenkomt met de andere boeken die ik heb gelezen, maar hoe ze vanuit de hoofdpersoon schrijft die slechtziend is. Ze heeft zich verdiept en goed omschrijven hoe slechtziendheid overkomt, ik ben zelf niet slechtziend, maar ik begrijp het nu beter. Ik had tijdens het lezen echt het idee dat ik slechtziend was, ik kon me helemaal inleven in de personage. Dat vind ik sowieso een belangrijk aspect. Simone van der Vlugt laat jou inleven in de hoofdpersoon, alsof jij daar staat en jij het bent!

Het verhaal:
Manon Jonkers is getuige van een roofoverval bij een juwelier. Ze overleeft het doordat de overvallers denken dat ze blind is. Wanneer de daders erachter komen dat Manon alleen slechtziend is, volgen er een paar beangstigende confrontaties.

Het spannend aan het boek is, dat je de dader helemaal niet verwacht. Die verrassing heeft Simone van der Vlugt vaker in haar boeken. Ik heb nog een boek van haar liggen, die ik met plezier ga lezen.  Ik besef me ook doordat ik De ooggetuige heb gelezen, dat je doordat Manon in het verhaal slechtziend is, stilstaan bij dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn.

Om een voorbeeld te noemen:

Opeens voel ik een hand op mijn arm. Van schrik val ik bijna over Max (geleiden hond) heen. ‘O, sorry, ik wilde je niet laten schrikken.’ Naast me staat een man. Aan zijn stem te horen is hij wat ouder en als ik het goed heb, is hij kaal, want het zonlicht weerkaatst op zijn schedel. ‘Ik wilde alleen wat vragen. Ziet die hond nou of het rood of groen is? De andere mensen die staan te wachten kijken om. Ik wacht tot mijn hart tot bedaren is gekomen voor ik antwoord geef. ‘Nee. Hij kan veel, maar dát kan hij niet.’
 ‘Hoe weet je dan dat je moet oversteken?’
‘Dat weet ik niet. Er is geen waarschuwingssignaal, dus ik wacht tot iedereen oversteekt.’
‘En als wij nou door rood lopen?’
‘Dan loop ik ook door rood,’ zeg ik

Toen besefte ik me pas hoe afhankelijk je op sommige momenten bent. Terwijl niet alle mensen, ik eerst ook niet, daar bewust van waren.

Ik vind het boek goed geschreven en raad het andere ook zeker aan.

Q: Heb jij wel eens een boek gelezen van Simone van der Vlugt en zo ja, welke?

Liefs,

Silvia